Gdy już otworzą drzwi do lasu, 

to mam wątpliwość, czy się zmieszczę. 

Czy nie narobię ambarasu, 

gdy każdy staw mi będzie trzeszczeć, 

niczym zawiasy od tych drzwi, 

po czasie, w którym każdy tkwi 

na własnych metrach, na kanapach... 

I wciąż zajada stres i nudę. 

Ale dlaczego kusi zapach, 

który spowija nasze kuchnie? 

Przepyszne żurki 

i kiełbasy... 

Przejdę na dietę, nim te lasy 

nagle otworzą się na oścież. 

I może jutro już poposzczę.