Nad staw polazłam, aby jesień

w szuwarach skrytą, w mgłach podejrzeć.

Przechwycić złoto z liści brzozy,

z fantazją zapleść je we włosy,

rozsmucić smutki, smętki pognać,

rozpurpurowić drzewny obraz.

Staw odbić w oczach... Zimna woda

liryzmu mi z pewnością doda.

Tu: wiatr się zrywa - jęknął, kichnął,

zaklął (wiadomo - świsnął w ucho).

I śmiać się zaczął jak szalony,

przez co upadłam (rymmm) na duchu.

I myślę, trzeba fryz poprawić,

by nie wpaść w śmieszność, więc do stawu!

Pochylam się nad taflą - mętną,

ta rozmazała mi oczęta.

I zobaczyłam dzikie kaczki

(zaraz mnie wyzwą od dziwaczki)!

Chwyciłam w dłonie otoczaki,

cisnęłam. Poleciały w krzaki.

Więc w lustro wody znowu zerkam

i co? Co widzę? Stara Elka!!!

Mignęło. Krzyczę: - Złota rybka!!!

A ona do mnie: - A ja Rybka!