Staruszka po chwili wraca z tacą zastawioną pięknymi miśnieńskimi głębokimi talerzami, kryształową, z pięknie rżniętą pokryweczką cukiernicą i srebrnymi łyżkami. Prawdziwie hrabiowskie przyjęcie, choć śniadanko wyraźnie peerelowskie. Wszystko to rozkładamy na stoliku, i pani domu siada vis-a-vis mnie. Tej zupy mlecznej jest naprawdę dużo.

- Proszę jeść, póki gorące, pani Elżuniu,

- Emilka jestem.

- Przepraszam, pani Emilio. O coś pani przed chwilą pytała...

- Tak. Ten piękny portret olejny na ścianie... To pani?

Babunia patrzy na mnie zaskoczona, a potem mówi:

- Poznała mnie pani?

- Kiedy ten obraz namalowano, pani Anielo?

- O, to było wieki temu... Jeszcze chyba przed 1. wojną światową...

- No, tak, to rzeczywiście rzeka czasu.

- Byłam wtedy w ciąży z pierwszym moim synem, Broniem...

- Wygląda pani na tym portrecie prawdziwie olśniewająco.

- Czemu pani nie je? Proszę spróbować. Sama gotowałam.

- Kochanie, dla mnie to jest jeszcze zbyt gorące.

Zapada niezręczna cisza. Żeby ją przerwać, pytam:

- Zaufała pani całkiem obcej sobie osobie... Czy ktoś tu pani pomaga? Może sąsiedzi? Jakieś chętne krasnoludki tutaj w tym Gdańsku Wrzeszczu, na które może pani liczyć?

- Nie, jestem sama. Mąż został zamordowany we Lwowie.

- Bożeż ty miłosierny! We Lwowie?? Kiedy?!

- Zaraz jak latem 1941 r. Niemcy wkroczyli do miasta.

- Czyli to było całe dziesięciolecia temu! Za co go zamordowali, Chryste panie?!

- Zginął razem z trójką naszych dorosłych synów i 45 innymi profesorami i pracownikami Akademii Lwowskiej. Mąż był ostatnim jej rektorem.

Gdańsk Wrzeszcz, 2019 r.