Przejdź do komentarzyPłonie wiersz
Tekst 56 z 129 ze zbioru: myśli
Autor
Gatunekpoezja
Formawiersz / poemat
Data dodania2020-12-10
Poprawność językowa
Poziom literacki
Wyświetleń1289

zbudujmy swój mały świat 

bez trosk i wad bez obaw 

nie bój się mnie myśli moje czyste 

czerwona krew róża biały bez 


wyciągam dłonie do nieba 

ku pokrzepieniu serc daj 

spokojnie żyć marzyć śnić 

w tym świecie tylko my 


niech zapłonie milion świec 

słońc tysiące uderzenia serc 

oddech głęboki na sen 

przez noc w dzień kochamy się


  Spis treści zbioru
Komentarze (5)
oceny: poprawność językowa / poziom literacki
avatar
Pięknie, emocjonalnie i optymistycznie.
avatar
Wszystko tutaj gra /i buczy/, kiedy
mowa o kółku graniastym "ty i ja - światy dwa".

Wystarczy jednak wyjść z tej bańki mydlanej na świat Boży,

i cała ta poetyka na porywistym wietrze rozsypuje się w proch i w pył, w proch - i w pył...
avatar
Człowiek jest stworzony dla miłości.

Jeżeli jej nie ma, odbija mu stna palma
avatar
Odstawmy na bok milion płonących świec, te wszystkie ckliwe róże, dłonie do nieba i te gadki do ściany "w tym świecie tylko my"

(patrz stosowne wersy i deklaracje)

Miłość - to odpowiedzialność.

/Antoin de Saint-Exupery/

I to z nią /odpowiedzialnością/ jest krucho
avatar
Płonie wiersz (patrz tytuł)

a co płonie, to się w końcu spala do samego końca -

i zostają jedynie same popioły,

na czym niczego nie zbudujesz.

Wiersz - przestroga ukryta między wierszami
© 2010-2016 by Creative Media
×