Nad Wisłą

stoję w oddali i zatracam swe lęki,

patrząc z pasma Cieńkowa

na Czantorię Wielką.

Nad Wisłą,

wieczorem,

o zachodzie słońca,

czuje się zahipnotyzowany.

Nad Wisłą

ostatnie dochodzące promienie słońca

giną wśród blednącego przez mgłę krajobrazu.

Zauważam jak powoli bije mi serce.

Nad Wisłą,

której prawie nie widać,

patrzę na wszystko z bezpiecznej odległości,

z wieży widokowej.

Nad Wisłą

definiuje siebie,

gdy ptaki na drzewie ochoczo świergolą,

dochodzi do mnie dawnych dni wspomnienie.

Nad Wisłą

czuje się wolny,

gdzie leżąc na trawie bękarty przyrody mnie bałwochwalą,

sprawiają, że czuje się jak górnicy, widzący koboldy.