Coś w tym wierszu jest.

Zabrakło - kłaniam się twojej ,,poezji,,

Nie przeszkadza, dopowiedziałam "muzie".

Kłaniam się Twoim

słowom jak dzwon

Co kuć będą przez lat setki

Myśli i serca

By ludzie byli lepsi

oczywiście chodzi o Konopnicką

Ach, ty Mario moja,
O której nic nie wiem!
Kocham tylko ciebie, bo ja
Czuję się jak w niebie.

Czym jest pean na /tutaj Marii Konopnickiej/ cześć bez znajomości tematu?

W drodze od Suwałk do Kalisza,

(patrz tekst i tytuły)

a potem przez samotne wielokrotne macierzyństwo i Warszawę aż po Żarnowiec i wspólne 20 lat życia /plus te wojaże zagraniczne po Europie zachodniej/ z Marią Dulębianką

- i mowa tutaj o 2. połowie XIX stulecia -


w tej długiej życia drodze naprawdę wiele się wydarzyło...

o czym w tym hymnie pochwalnym ani jednego słowa.

Jak napisać dytyramb - i nie mieć o tym pojęcia

??

Dość dobrze znam historię jej życia, praktycznie podążam jej szlakiem :-)

Hołd należny Przodkom rozumieją nawet tzw. dzicy "dzicy". Ale trzeba być infantylnym dzieckiem, by dzisiaj /na chama/ wracać do tamtej starej, sprzed stulecia /"konopnickiej"/ kołyski - i w niej na amen pozostać.

No, chyba że jesteś jak siedmiu greckich pogrobowców wiecznym epigonem.

NIE DA SIĘ ŻYĆ /NA PROCHACH/ NEKROPOLIS

Ja znam cię Mario droga
Ja znam
Z uznaniem nadal czytam

(patrz piękny na kolanach hołd należny śp. Z m a r ł e j)


Ale potem z tych kolan musisz jednak wstać, otrzepać nogawki - i z tego swojego ulubionego cmentarza /trupiarni/ w y j ś ć.

Trzeba z żywymi naprzód iść!
Po życie sięgać n o w e!

/dr Adam Asnyk 1838 - 1897/

Metafora

słowa jak dzwon co puka do ludzkiej wrażliwości

(patrz tekst)

nietrafiona: taki dzwon, co /miast dzwonić i przydzwaniać/ puka, jest chyba z tektury