jak gdyby nigdy nic czekam aż przyjdziesz zagramy w dwa ognie

jak to brzmi w kontekście krematorium

za rzeką dopalają się właśnie ostatnie ślady

krystalizuje ulotność

kto zrani bardziej

ja czy ty

wchodząc między nieuleżałe jeszcze myśli

bo i pora nie ta i przez otwarte okno wiatr

miasto przeprowadza na drugą stronę

więc dzwonią tramwaje

i tłum nieprzerwany ciągnie za sobą ulice

ktoś się śmieje ktoś płacze

szczekają psy

a megafony nawołują do wojny o pokój

przy moim stole dziad z babą pod rękę siedzą

w widocznej jeszcze żałobie po życiu

pospołu śmierć

jak garstka popiołu albo lep na muchy

coraz cięższy od gołębich skrzydeł