Jak trafić do siebie samego, siebie akceptować i "pozytywnie odbierać", kiedy cały jesteś na wózku /inwalidzkim czy szpitalnym/ i walczysz o jakiś przyzwoity własny ludzki image i visage, tracąc nad wszystkim kontrolę, oddech i zmysły??

W ciężkiej fazie choroby nadużywanie onomatopei jest formą życia utajonego

Samo życie /od puent
aż po szyję/ w szpitalu
nie jest w wirtualu
ni w realu do przyjęcia.
W izbie przyjęć jest.

Mawiają, że wtórne i nic odkrywczego?

(patrz 2. strofa)

A co mają mawiać, skoro n i k t nie jest dysponentem polszczyzny, jaką się /tutaj w liryce refleksyjnej/ posługujesz? Jako zwykły języka polskiego nie stwórca, a nosiciel,

choćbyś pisał przy pomocy samych tylko własnej próby neologizmów,

niczego nowego nie powiesz. Nasze życie /także życie poetów/ jest w helisie odwiecznego życia jej /helisy/ minimikrosekwencją

Liryka autotematyczna próbuje znaleźć "złoty kluczyk", przy pomocy którego każdy czytelnik będzie mógł sobie dokładnie to przeczytać, co miał sam na myśli. Odgadywanie zamysłu, emocji i intencji poety - i to bez wariografu - jest zwykle wróżeniem z fusów.

Dlatego wartościowe są "puste pola" i wielopoziomowosc.