Chodziłem po lokalu. Przyglądając się wszystkiemu. Telewizor warczał, jak stary pies.

Wypaliłem kilka papierosów. Mgła snuła się pod sufitem. Kamień milczał, a ja, stary dureń, miałem ochotę je roztrzaskać.

Ser, więcej sera - pomyślałem.

Ktoś kiedyś wymyślił beznadziejne powiedzenie, że śmiejesz się jak głupi do sera. Po pierwsze, śmiech wcale nie jest głupi. A po drugie, i to jest nadzwyczajne, ludzie nie doceniają wartości sera.

Ser potrafi ukoić nerwy. Nie wiem dokłądnie na jakiej zasadzie. Ale ja jem ser, i tak to właśnie działa - na mnie.

- Tylko jak im wlepić, ten ser... - dumałem.