Dwubiegunowy real opiera się na odwiecznej antynomii i na wzajemnym przyciąganiu wszelkich wzajemnie ze sobą doskonale kompatybilnych antonimów:

bogactwo gromadzi żebraków, władza - pasożyty, darmoszka - leni, ciepło - zmarzlaków, sprzedajna miłość - łobuzów, edukacja - głupków, teatr - widza, wojna - bandziorów, starość - choroby, i tych wzajemnych przyciągań można mnożyć w nieskończoność.

Ten pozornie wzajemnie sprzeczny świat w wierszu opisują frazy

kolczasty balsam pluszowe ciernie
powabny brud
i znowu w ciszy umiera krzyk

Godzimy się na taką /niespójną logicznie/ rzeczywistość, bo to ona jak u Strindberga zamienia nasze życie w codzienne kochane piekiełko,

a miłościonienawiść - i jej wersja "b" - nienawiściomiłość -

tak w wymiarze rodzinnym, jak też w przestrzeni publicznej

są dla nas tak odruchowe jak oddychanie.

Czym jest w takim "pier...niku" tytułowa przystań?

To niejasny majaczący w oddali miraż.

(patrz przestroga w ostatniej strofie)

Życie oparte na nieustannych kompromisach i na godzeniu wody z ogniem jest marnotrawstwem raz tylko darowanego tobie czasu.

A ten w twojej klepsydrze NIE JEST z gumy

Niestety, niestety,

kiedyś zniknie splątanie chwil
udławi się czas
w gardle klepsydry
horyzont słońca nie skusi

i po zawodach