`Panegiryki na grobowcach ryte 

Z mosiężnych tablic blada ręka zetrze, 

Rozproszy imię – garść bezbarwnych liter, 

Jak kurz na wietrze.` 

Xenia Żytomirska – Czas 

w Słonecznym patrolu nie podobała mi się gra, ani 

tym bardziej wygląd Pameli Anderson. zbyt 

wyzywające i drewniane osobiszcze, 

istna kukła z sex shopu. 

tak: kukła, nie lalka. 

co innego młoda Erika Eleniak, 

z tą można by niejedno. 

o tamtej - nigdy nie fantazjowałem. i dobrze. 

teraz, gdy okazało się, że Pam to tak naprawdę 

dobrze zakamuflowany, ukrywający się przed 

wierzycielami Michel Foucault 

czułbym się paskudnie ze świadomością, że 

kiedykolwiek zaspokajałem się mentalnie 

myśląc o niej-nim, o de facto 

łysym facecie, w dodatku będącym 

z rocznika mojego dziadka. 

albo ta cała pandemia SARS-CoV-2. mało kto 

zdaje sobie sprawę, że to tak naprawdę 

Starochiński Fundusz Inwestycyjny, który 

okazał się być piramidą finansową. ta - zawaliła 

się na ludzi i mnożą się ciągle, powielają jej 

gruzy. plaga niewidocznych gołym okiem 

kamyków, które sieją spustoszenie w drogach 

oddechowych —­ pochłania coraz więcej ofiar 

(ostatnio za malchloje stracono kolejnego 

z założycieli zarazy). 

tak wiele jest utajone, obwarowane klauzulami, 

poufności, pozornie nie do pojęcia. 

żyją pomiędzy ludźmi istoty-skarbce, 

nasi bliźniacy widzialni jedynie 

po odgadnięciu do nich hasła, wpisaniu szyfru 

na powietrznej klawiaturze. 

karby są płynne, okowy — z pajęczyny i rosy. 

wystarczy się schylić, ciut niżej, niż zwykle, 

poza zasięg wzroku, pod rzeczywistość, 

a dostrzeże się wiele. na przykład że miłość 

jest tak naprawdę szczególnym gatunkiem 

rośliny, najbliżej spokrewnionym 

z lepnicą bezłodygową. 

jeśli popatrzy się tuż przy ziemi 

będzie można dostrzec (nie mylić z: odczytać!) 

hieroglify wyryte na ściankach szkatułki 

do której wlano czas