Nasycasz się nieczystościami otwartego Wszechświata. 

Tuż przed wniknięciem w alternatywną, zwiniętą 

przestrzeń, gdzie tylko stół, krzesła, szafa 

pełna wspomnień i szuflada na wiersze. Mój pokój. 

Zapewne dziwisz się, dlaczego brakuje innych śladów, 

choć nie powinnaś, bowiem wytarta pogubiłaś włókna, 

przeszłe odciski, tkwiąc samotnie pod progiem. 

I więcej w tobie brudu niźli pyłu z gwiazd. 

Ja również czekam na stopy figlarnie obute w trzewiki, 

wraz z kurzem, który wnoszą i wcześniejszym stukotem 

wysokich obcasów na schodach. Może na próżno. 

Jesteśmy bardzo podobnie zdeptani i cisi.