tekst wizyjny

urodził się pierwszego czerwca jako Dzień Dziecka

— i już samo to powinno dawać do myślenia, że

może powstaje uskok, szramka, skrzywioneczko.

nie każdy przecież przychodzi na świat

jako międzynarodowe święto, przyrośnięty do daty,

wdrukowany w kartkę kalendarza.

obchodzony był hucznie, z prezentami, śpiewaniem

kolorowych piosenek, całymi naręczami balonów

wypełnionych helem. z Majką Jeżowską i zespołem Fasolki.

człowiekiem zaczął się stawać dość późno, w połowie

listopada (ma szczęście, że przeżył Zaduszki, nie porwał

go tłum targanych wiatrem płomyków, nie dał się

spalić zniczom!). od razu przybrał postać volcela,

dobrowolnego nieuprawiacza miłości.

bo i po co od razu — bezceremoniał,

tak fizycznie, na chama, z cieczą?

żył więc jako człekokształtna puszka. niestety, po

podgrzaniu zapalniczką okazało się, że na jej denku

rysuje się (objawia?) portret kobiety. roznegliżowana

Demi Moore, tańcząca tarantelę. cień, co pląsa,

gdy się go przypieka.

zleźli się fleszoidzi, zaczęli mrugać do niego. przesłonami.

jeden paparazzo włożył nawet obiektyw. w środku

gorącej konserwy drżał kłębek światła

z lamp błyskowych, którymi strzelały pismaki.

nic więcej.

kopnęła, dziennikarska hiena, z goryczą

i zdenerwowaniem (liczyło, bydlę, na poznanie

sekretów — a tu takie nic!).

potoczył się do rzeki, biedak. wypłynęły szkielety ryb.

do dzisiejszego dnia toń marszczy się, wodę zasnuwa

siwa mgła. on ciągle daje nam znaki,

stara się przekazać, byśmy dali mu spokój.

odwrócił się niejako plecami, zarył głowę w mule.

nie zaczepiać!