Scenka bukoliczna

I cóż ja pocznę z tobą łobuzie?

Rzekła Zosieńka, ująwszy różę,

Którą Jaś skrycie zerwał w ogrodzie.

Zraniłeś palec kolcem Jasieńku

Gdyś zrywał dla mnie kwiat ten po ciemku,

By dodać blasku mojej urodzie.

Tyle mi spódnic łzami skropiłeś

Składając róże u stóp mych w pyle,

A ja twych pragnień byłam żałobą.

Dzisiaj — ach z dłoni twych krew scałuję,

Dzisiaj do piersi Janka przytulę,

Lecz cóż my później poczniemy z sobą?

Janek szelmowsko, acz z uwielbieniem

Otoczył Zosię mocnym ramieniem,

A księżyc w górze srebrzył się niemy.

Zabłysły oczy pod grzywą siwe,

Wyjął spod czapki prezerwatywę: 

Nic dzisiaj Zosiu nie poczniemy!