Tuchaczewski spoglądał w gwiazdy. Wiedział że ma tylko dwa wyjścia. Zaatakować, albo nie. Jedno i drugie wiązało się z tym samym - porażką. Trzeciego wyjścia nie było.

Chciał tylko żyć. Kiedy był chłopcem marzył o tym, żeby kiedyś się najeść. A teraz? Miał wszystko. Oprócz szczęścia.

Tak to już jest w świecie żywych, że nie zwracasz uwagi na tłumy, one zlewają się w jedno. Biali czy Czerwoni. Wszystko jedno. Oczywiście wiedział co to zryw. I nie brakowało mu talentu. Ale wiedział, od samego początku, że cokolwiek zrobi...

Kapitan Strugłow oświadczył - Ludzie są niespokojni. Widziano na niebie postać Madonny. Tak powiadają, przepraszam bardzo - sięgnął po plaster słoniny i szklankę samogonu.

- Wierzycie towarzyszu w te brednie - Tuchaczewski oderwał się od okna.

- Absolutnie nie. To niedorzeczne.

Wąchał chleb i znowu kapkę sobie przysposobił.

- To dobrze.

Kapitan i generał spojrzeli sobie w oczy. Tuchaczewski trochę się wahał, ale musiał zadać to pytanie. Od tego mogły zależeć losy kampanii.

- A konie?

- Co, konie?

- Czy konie się boją?

Kapitan się zastanowił.

- Nie. Konie nie.

Ruszyli. Ogień, płomienie.

- I wtedy żeśmy te gorące bochenki chleba zaczęli pakować do worka. I do lasu - Zakomunikował Czereśniak.

Zawsze jest jakiś Czereśniak. A wobec rachunku prawdopodobieństwa zdarzy się taki czas, kiedy tylko Czereśniak ostanie się pochylony nad urną. Na kogo Czereśniak ma zagłosować?

Na siebie.