Gdy śnieg nie przestał prószyć,

masarz wnet zaczął prużyć

mięciutkie mięska z kszyków,

by już nie słyszeć krzyków

zarzecznych lutowników,

że przez rozpękły lód

stracili w rzece lut.

Wieść poszła w wioski lud –

dostawcy próżny trud,

choć rzeczkę przebył w bród…

miast lutu przyniósł brud.

Choć schował się za stóg,

dochodził stamtąd stuk

zlodowaciałych nóg.

Bał się, że wioska każe,

by poddał się on karze,

choć rzekę przecież zmożył…

lecz sen go w końcu zmorzył.

Rzekł ludziom wtedy masarz:

Zróbmy dostawcy masaż.

Przyniósł on jednak miedź…

Ją również chcecie mieć.

Masarz krzykaczom dał żarło,

by z trzech spod strzech się nie żarło.

Tak że potrójne gardło

także wrzeszczeć zamarło.

PS.

Ja z homofonów wszakże

wierszyk stworzyłem tak, że

aż głowa boli… a jakże.