Był pierwszy dzień świąt wielkanocnych. Świeciło piękne kwietniowe słońce, ale w powietrzu wciąż jeszcze czuło się chłody zimy. Staliśmy z żoną na czerwonym świetle z kijkami na pustym o tej porze skrzyżowaniu, kiedy zza naszych pleców rozległo się ochrypłe:

- Hrupa dwa?

Obejrzeliśmy się, i oczom naszym ukazał się nakryty szarym kocem bardzo zniszczony, wyrażnie podpity, ogorzały, ogolony na rekruta może czterdziestoletni człowiek w samych tylko tenisówkach na bosych nogach. Spod tego jego koca widać było tylko ciemne nogawki ni to piżam, ni to spodni - i te stare pepegi. Żona spojrzła z konsternacją na mnie, ja zgłupiałem.

- Co?

- Hrupa dwa? Hrupa dwa?

Mówił to `hrupa` z charakterystycznym południoworuskim przydechem, i raptem doznałem olśnienia. To Ukrainiec!

Żona moja zna rosyjski lepiej niż ja, więc to ona z nim potem rozmawiała, a ja tylko od czasu do czasu zadawałem jej i jemu kolejne pytania... i w ten sposób poznaliśmy jego nieszczęście.

Mówił, że był z Mariupola i właśnie opuścił naszą poliklinikę, tylko że akurat to ostatnie jego wyjaśnienie wyraźnie nie trzymało się żadnej kupy, bo nikt by go przecież na taki ziąb ze szpitala w samych tylko piżamach nie wypuścił. Szedł do ośrodka dla uchodźców  i tylko to zapamiętał, że było to w lesie, że jego budynek był pięciopiętrowy i że miejsce to nazywało się HRUPA DWA. Ależ tak! Wszystko już teraz jasne! Rzeczywiście jest taki ośrodek, ale to daleko za Wisłą, i to może nawet dobre piętnaście kilometrów drogi stąd! Ni autobusów, ni tramwajów o tej świątecznej porze w tamtą stronę w najbliższym czasie nie będzie. Nie mieliśmy z żoną ni telefonów przy sobie, ni pieniędzy, a on tymczasem trząsł się jak ta osika na wietrze i prosił o papierosa.

- Człowieku, jesteśmy niepalący!

Podprowadziliśmy go do samego mostu na rzece, i żona powiedziała:

- Iditie priamo na zapad.

Kiedy po godzinie wreszcie dotarliśmy do domu, pierwszym, co zrobiła, był telefon na 112.