w moim ogrodzie, gdzie wysoki parkan 

zazdrośnie strzeże bluszczów i powoi, 

gdzie pnąca róża wygłodniałe nozdrza 

dusznym zapachem o poranku poi 

jest skrawek gruntu, który bosą stopą 

mogę przemierzać nie patrząc pod nogi. 

tam nie użądli pszczoła ani osa, 

stokrotka szepce, cień drzew myśli chłodzi. 

wciągam zachłannie hausty świeżych woni 

i nikt nie widzi, jaka mi pazerność 

z oczu spogląda na skarby jabłoni. 

bluszcz jak wąż się wije przysięgając wierność. 

każdy ma ogród; parkan bądź żywopłot 

grodzi mu pole na własność dodane. 

i bez znaczenia, że każdego inny. 

w moim niech skromny przycupnie rumianek. 

ja nie zamarzę o dalekich lądach, 

o egzotycznych głowach rajskich kwiatów. 

tu mogę na bosaka, bez schylania głowy 

zaglądać ufnie w oczy bez zdumienia świata. 

czasem otwieram furtkę, kiedy ktoś u progu 

nieśmiało chce ukłonić się nie niszcząc ciszy. 

wtedy milczą na temat pochowane słowa 

w zacienionej altance. świat w bezpiecznej niszy.

___________

*19.12.2013