Rośnie w sadzie stara grusza –

gałęziami wiatr porusza.

Gruszę lubią wtedy dzieci -

patrzą w płatki, które lecą

niczym śnieg, pomimo wiosny.

Kilka lat ta grusza rosła,

aby cieszyć w sadzie bielą,

nim się płatki nie rozścielą

w cieniu. W trawie się rozpłyną,

by po pewnym czasie zginąć.

Wtedy grusza da owoce;

lato suto je ozłoci

i zależnie od rodzaju

pomaluje. I ty maluj

gruszki żółte i czerwone.

Zobacz – widać je z balkonu.

Potem mama, albo babcia

stwierdzi – już dojrzała klapsa!

Faworytka też niczego,

chociaż takie stare drzewo.

A bonkrety, lukasówki

na jesieni do fartuszków

powpadają, skuszą smakiem

i niezwykłym aromatem.

Gdy już zima będzie bliska

inne gruszki włoży w miskę

gospodyni. By do szklanki

zimą kompot z paryżanki

i z dorodnej komisówki

móc nalewać. Lub do kubka.

Drzewa liście zgubią – wiecie,

ale się nie martwcie, dzieci.

Jedzcie gruszki z apetytem -

konfitury wyśmienite,

pijcie soki i kompoty,

jedzcie w occie i w syropie.

Z wiosną znowu będą białe

grusz gałązki - w kwiatach całe,

które dają obietnicę

owocować znów obficie.

_________

* Maj 2014