tomiszcze się zmaterializowało. ot tak, po prostu. 

towar niezamówiony — więc nie odsyłam, 

zresztą — nie mam pojęcia, komu mógłbym. 

ile treści! ale — od pierwszych zdań — defetyzm: 

potrzeba zamierania, które, jak na złość, 

nie następuje. fabuła bez potrzeby trwa, ciągnie się 

jak flaki z olejem. silnikowym. ktoś tam, 

spowinowacony z lokalnym przywódcą, 

biegnie poniżej poziomu, przez białe bezkresy, 

w chwili zagrożenia wykazuje irracjonalną 

autoagresję, napadnięty wyrywa bandziorowi nóż 

i, ku zdziwieniu napastniczydła, 

rozebrawszy się do nagusieńka, zaczyna się kroić 

(bo `kaleczyć` to mało powiedziane). 

jakiś trzecioligowy stand-uper, niby z ironią 

pyta, czy znacie dziewczynę o imieniu Bug, 

bo ostatnio coraz częściej chodzi mu po głowie, 

aby, jakkolwiek pompatycznie by to nie zabrzmiało, 

rzucić się w jej ramiona, dać się unieść w chłodne. 

na widowni śmieje się tylko jedna osoba. 

następny rozdział: egzotyka! 

padlina lalki rozdeptywana na chodniku. 

czarny plastik pod butami. 

epilog: zimotrwałe majaki, wyrażenia przekraczające 

bramkę logiki. czytam właśnie, co zostało mi 

deobjawione. zdania z poprzedniej nocy 

(słowo w słowo!). 

`(...) wszyscy w rodzinie śmiali się, jak powiedział, 

że podczas Wigilii nie będzie jeść dużo, bo poprzednio 

się napchał, utył i nie mógł potem zrzucić paru 

nadprogramowych kilogramów. Co za słowa 

w ustach dwunastolatka! Nikomu za to nie było 

do śmiechu, gdy następnego dnia strzelił  w brzuch 

asystentowi premiera, Larsowi Jirlingowi` 

(autentyczny tekst ze snu z nocy 3/4.01.2024r.) 

ostatnie, gorszycielskie słowa nałażą na okładki. 

farba drukarska przecieka na dłonie. 

nie wiem, czy dadzą się odszorować.