mówią: -kobieto bujasz w obłokach

i notorycznie lewitujesz!

a ja po ziemi twardo stąpam,

czasem dosłownie nóg nie czuję.

nalewam wtedy w miskę wodę,

w bocheńskiej soli moczę stopy

i mimochodem przez przypadek

widzę fantazje w zwykłej kropli.

jak w szklanej kuli czarodziejka

przeglądam losy innych ludzi.

przecieram oczy – dziw! nie wierzę!

a woda w misce już się studzi.

tak mnie wciągają te obrazy...!

ręcznikiem sprawnie suszę nogi -

tym który lubię - w żółte pasy.

silan roztacza zapach błogi.

zaprasza mnie w klimaty łąki;

barwne motyle, ptaki, trele...

papier niezbędny też w stokrotki

po ścianie się kwiatami ściele.

zużyty ręcznik pragmatycznie

pakuję – bęc! - do brudownika,

a pejzaż jak uparty osioł

i tak sprzed oczu mi nie znika.

wkładam pończochę samonośkę.

starym zwyczajem dziwy prawi,

że jest utkana przez pająki.

wkurzona krzyczę: - niech to diabli!

chyba się zdrzemnę i odpocznę

od majaczących wkoło rojeń.

wracam na ziemię - zadudniło

między łazienką a pokojem.

___________

* Październik 2006

tymczasem przerwę tę opowieść

zanim zdążycie zasnąć z nudów.