Kot odchodzi, jak wszyscy. Zwłaszcza kot domowy.

Może z tą różnicą, że z wyglądu młody.

Do chwil ostatnich z futerkiem prześlicznym.

Ze spojrzeniem, jak zwykle, lekko ironicznym.

Moja kotka, Maleńka, w dłoni się mieściła,

kiedy, spodziewanie, mnie się przytrafiła.

Kuleczka, Kaktusik, takie ksywki miała.

I chociaż w lustrze się nie przeglądała,

świadoma, co najmniej, była swego piękna.

Więc harda. Choć taka wiotka i maleńka.

Wyrosła na poważną i dostojną damę.

Na brzuch się wspinała - łapkami co ranek

gniotła moją senność, śniadania żądajac

i zgarnięta ramieniem sama zasypiając..

Prawda to, jakby żałośnie nie brzmiało,

że z nią najlepiej mi się usypiało.

I przez te prawie osiemnaście lat

z nikim nie śniłem tak często. Czasu szmat

z nią przepędziłem. Kilka przeprowadzek.

Dwa dłuższe związki. I co ja poradzę,

że to zwierzątko najbardziej kochałem.

Z nią większość czasu w domu przepedzałem

na czytaniu, pisaniu. Mała na kolanach.

Przylega przytulona. Lub na polowaniach -

na kuleczki z papieru, albo tłuste muchy,

które mordowała bez najmniejszej skruchy.

...........................

Miała życie w zamknięciu. Przynajmniej bezpieczna.

Gracji pełna. Osobna i bliska. Jak wieczna.

Ale na tym świecie i boskie istoty

zostawiają zdumione, zbolałe sieroty.

Przecież niby wiadomo, kiedyś to nastąpi.

Czas mija. Bóg cierpienia nigdy nie poskąpi.

Głupi człek. Zaskoczony zawsze spodziewanym.

Nieuchronnym. I pewnym. Jakby był wybranym.

Obdarzony tym szczęściem, że go pominęła

roztargniona Starucha. Lecz go przeniknęła

już na wskroś. I im bardziej chciał nie myśleć o Niej,

tym mocniej Ona wrzynała się w skronie.

Smugi niepamięci we mnie rozpościera

i z niej mnie okrada. Czuję, jak zamiera

pamięć obrazów, światła. I z wolna umiera

jedna, druga jej cząstka.

A też jej ojca.

I przyjaciela.