"Łykowate powietrze"?
"Szeleszczą treny"? Jakie treny? Bo jest parę synonimów.

Tak befano, łykowate powietrze.
Tak befano, szeleszczące treny.
A o jakie treny chodzi (pomimo paru istniejących synonimów), można z powodzeniem wyczytać. Jako "dyplomowany bibliotekarz starej daty", dziwię się, że to dla ciebie niezrozumiałe.

Befana jest kobietą konkretną oraz byłym starszym kustoszem dyplomowanym starej daty. I choć sama myśli oraz czuje obrazami, to jednak zawsze z tych obrazów chce wydobyć jakiś sens, którego jednak poprzez własną intuicję w tym tekście nie dostrzega. Trudno, czasem nie zaszkodzi być głupią ;)

Oczywiście, że nie zaszkodzi :D
Doceniam szczerość bef :)

Umierający kwiat

(patrz całość wraz z tytułami)

to w stylistyce sentymentalnej tylko sam

k w i a t

bez liści
łodyg
bez korzeni

a że KAŻDY taki /bez liści, łodygi, bez korzeni/ kwiat z natury rzeczy żyje

jak jętka jednodniówka, muszka owocówka /postać imago/ dzień - góra dwa,

to nikt

POZA POETĄ

nie będzie przecież nad nim płakał

Kiedy pełne liści usta /Poety/ szeleszczą

/nad obumierającym kwiatem/ treny,

to my-Polacy

jako spadkobiercy Wielkiej Polskiej Literatury

MUSIMY widzieć

/w bardzo głębokim tle minionej Czasoprzestrzeni/

również t a m t e n kontekst

Pani Emilio, Pani słowa są, jak kraina mlekiem i miodem płynąca.
Wszystko zawsze przemyślane, mądrze i inteligentnie podane. Uczta dla uszu. Taki czytelnik to skarb. Dziękuję.

Ale

w tej liryce więdnący kwiat to t a k ż e metafora...

kogo? czego?

Kobiecej wierności?

Ulotności wszystkiego?

Kogo? co?

tutaj

opłakuje Poeta

??

I czego wyrazem jest końcowa pointa

"Poza tym cisza."

??