Uczucia ognia i lodu budzi zarazem

Gdy swym wzrokiem

Demonicznym i uwodzicielskim

Jak podmuch północnego wiatru

Drażni moją twarz

Ma w sobie siłę i pasję wielką

Ale czy serce jej na pewno nie z kamienia

Żyjąc dla chwili nie można trwać dla kogoś

Bo ja nie tylko przelotną chmurką

Lecz raczej chce być słońcem

Które będzie ci towarzyszyć do granic snu ostatniego

Budząc się rano blizn mi przybywa

Przez wieczną wojnę miłości i nienawiści

Nie jestem w stanie tej burzy zamknąć na poddaszu

Tam gdzie światło nawet za dnia nie gości

Bo cały ten chaos zwali mi się na głowę

A ty nadal masz oczy porzuconego szczeniaka

A takiego trudno nie przygarnąć

Bo serce jak gąbka chłonie krew nawet tą zatrutą