jak tysiąc słońc płonie wiersz 

za zasłoną kryję twarz

to wszystko co mam w sobie 

głęboko chowam myśli

sekrety maluję na płótnie 

szkicem na papierze 

dłutem w drewnie 

jak w teatrze gapię się na scenę 

kilku aktorów ciemne światła

iskry w duszy jak minione nadzieje 

opłakuję łask doświadczenie 

schylam głowę w podziękowaniu 

jak wieszcz głodny pod drzewem

spragniony wiedzy niespokojny

karmię się każdym dniem 

nieświadomy przeznaczenia 

brnę na głębokie wody

ochrzczony i namaszczony 

składam pokłon tym przede mną 

nadchodzi jak nocny gość nieproszony