Milcząco nasłuchuję, szkicują kontury zarys doznań po chwili nikną w otchłani, ostrożność w doborze słowa granicząca z chłodem, ciemność jest stawką wiersza na równi z osamotnieniem-element sukienki targanej wiatrem.Jak krzyk wyrwanego bez znieczulenie uczucia -mroczny klimat pełen bólu niemego i stagnacji.Jak dla mnie bardzo dobry tekst choć ostatni wers

"w monotonnym zawodzeniu"
ale wiesz że jestem wybredny - wybacz :)

Marcelu, nie ma co wybaczać. Dziękuję za wszelkie wskazówki :)

Bezczas (patrz tytuł) istnieje tylko w tym miejscu


/gdzie/ czeluści nie mają dna
szybko więdną wspomnienia
/i gdzie/ chodniki zasypane płatkami

a więc mowa tutaj chyba o jakimś nieziemskim "niebie"?? Człowiek nareszcie wolny od garbu wspomnień szybuje, grawituje!

Niestety, niestety, końcowe wersy rozwiewają wszelkie podobne iluzje

/w tym bezczasie/ w kałużach same obce twarze

sukienka zawodzi na wietrze

Liryka przez L