Kiedyś, gdzieś, istniała pewna niespotykana kraina, cierń w oku innych bajkowych krain. Nazywano ją Czarną Krainą ze względu na to, że wszystko było tam czarne. Pod czarnym niebem, w czarnych miastach, mieszkali czarni ludzie. Mieli czarne domy, czarne ubrania, chodzili czarnymi ulicami. W czarnym słońcu uganiały się czarne ptaki, wśród czarnych lasów i łąk grasowały czarne zwierzęta, w rzekach płynęła czarna woda i pływały czarne ryby. A jak wiadomo bajki tak mają, że co czarne to złe. Ten stereotyp pogłębiał fakt, że nikt, kto się tam wybrał, nigdy już nie powrócił.

Ten stan rzeczy nie podobał się kolorowym, bajkowym władcom. Wysyłali gońców, składając bajkowe obietnice o wzajemnej przyjaźni i współpracy. Efekt był zawsze ten sam, goniec nie wracał a na skraju czerni pojawiał się list z grzeczną odmową. Sięgnięto więc po najbardziej kolorowego agenta, tak kolorowego, że aż się w głowie kręciło na jego widok. On jeden tylko stamtąd powrócił i opowiedział, co zobaczył. A zobaczył uśmiechniętych, roześmianych ludzi, życzliwych i kochających się. A najbardziej zapadła mu w pamięć rozmowa z jednym z gońców, którego rozpoznał w czarnym tłumie. Na pytanie, dlaczego nie wrócił, przecież tu jest tak czarno, ów człowiek odpowiedział: czerń nie istnieje, za to tu jestem szczęśliwy i wolny.

Tego kolorowi władcy się nie spodziewali. Na wszelki wypadek opowieść agenta utajnili a Czarną Krainę spalili do gołej ziemi, zaorali, wyrównali i na jej terenie postawili bajkową galerię handlową, cud koloru i architektury, pomnik … . No właśnie, czego?