Jeśli „przeszłość - jest to dziś, tylko cokolwiek dalej”, no to chyba też przyszłość, tak dosłowna, jak i słowem - `kiedyś` jest tym samym. Zatem, mówimy - kiedyś, myślimy - dzisiaj. Tak dla niepoznaki.

podoba mi się

Sztormy?..tak , byle nie za wielkie.

dziękuję za komentarze;) sztormy nie omijają chyba nikogo.... ważne by podnieść się i mimo wszystko mieć nadzieję na lepsze jutro:)

Powierzanie własnego losu przypadkowi /falom Atlantyku/ - to wyraz skrajnej bezradności. Robinson Cruzoe /bohater 18-wiecznej powieści Daniela Defoe/ jest przykładem całkiem jakby innej postawy: aktywnej, twórczej, walecznej - i to on /po 28 latach samotnego życia na bezludnej wyspie/ odnosi końcowy "sukces": wraca tam, skąd jako zbuntowany 17-latek uciekł. Do Londynu.

W szerszej perspektywie filozoficznej k a ż d y upływ czasu /wszystkie te lata sztormów na oceanie twego życia/ jest dla nas rodzajem klęcznika, na którym bijesz się wyłącznie we własną pierś

Co komu po wiadomości,

(patrz tekst i tytuły)

która nadeszła po latach /grubo za późno/

??

Ty się zestarzałeś, żyjesz już od dziesięcioleci w całkiem innej rzeczywistości, masz poukładane życie, a tu bach! wiadomość!

Tzw. "optymizm"

/który te-o-re-tycz-nie leży u podstawy przesłania tej miniatury/

to jedynie zasłona dymna.

De facto za nią już tylko czarne zwątpienie... Jakim sukcesem jest to, że /walcząc o samego siebie jak tygrys/ zatoczyłeś koło, by wrócić do punktu z e r o

?

Bollywoodzki happy end

i On odnajdzie ją

(vide finał)

to inna wersja bajeczki o Czerwonym Kapturku. Jeśli On ją /na tym Atlantyku/ odnajdzie, to będzie już dawno "po ptokach"