Młoda  śmierć umiera

Przemierzyłem wiele pustych linii,

znam na pamięć ich starą grę.

Stałem się dzieckiem nieświata –

słowa nie mają już siły,

z serca odszedł znużony strach.

Nie pragnę miejsc, gdzie udziela się ratunku,

są zbyt wysokie by wchodzić w nie z kijem,

tworzyć fale kamieniami na wodzie -

takie linie nie obchodzą już ojców,

ich łzy obsychają w zbyt dalekich krajach.

Moje ciało znika nawet wtedy, kiedy śpię,

uczucia wyciągają szyje.

Wchodzę ponownie w łono matki -

nie chce znowu w niej spać, ale sztormowych obietnic.

Nie potrafi dać mi więcej życia –

a komfort zupełnie mnie nie interesuje.

Linia, pełna od ciemności

( podobnie jak wirtualna gra z wielką ilością żyć )

nigdy się nie kończy.

Jak i cały nieświat.