Stałonielotność

Wargi –

przeżytek milczenia,

z natury wstydzą się dotykania;

przestały drgać,

podniecać,

wzruszać.

Śpią w domyślnym zapominaniu

jak smakuje niebo,

jak szuka się wnętrza każdej egzaltacji;

odnajdą, zagarniają: domysły, niebo, wnętrze,

zbyt mocno, by oddech jeszcze

mógł żyć.

Wargi –

i tylko tyle dla nich miejsca;

wąska kreska krępująca ciało,

właściwości znaków przestankowych.

Nie wierzą damskim śródręczom:

wklęsłościom,

pagórkom,

wybrzuszeniom,

rozszczepianiu zachwytu na patrzenie,

patrzeniu na próbę mięsa –

jego stan stałonielotny.

I wreszcie wargi –

pojemność milczenia już nie zadziwia,

coraz niżej,

w orzeczenie -

przeżytek podmiotu.

Jemu dane się rozpychać,

grubą kreską podkreślić usta obcych;

liter w nich aż po plusz podniebienia,

moszczą legowiska na wyschłych językach,

pęcznieją najszczelniej.

Milczenie –

alfabet z wyznaczonym kierunkiem rozwoju,

gotowy na skok w przypadkową wymianę zdań

między niemowami.