Na pełnię, wolno dryfującą po centrum miasta

Długo tu nie wracał,

dziś postanowił odwiedzić zapomniane kąty.

Skrzętnie omijał całą tego miejsca gmatwaninę

i właśnie dzisiaj, w porze swoich najrealniejszych marzeń,

uczepił się najwyższych pięter,

by wznieść jeszcze wyżej wysoki kołnierz

przemijającej właśnie, zupełnie nieważnej daty.

Długo zbierał się do drogi,

zapomniał srebrnika w dziurawej kieszeni,

a teraz obraził się na zbyt beztroską noc,

lśniącą ( tylko dzięki niemu ) nad naszymi

sceptycznymi doznaniami,

albowiem w nas ciągły lęk przestrzeni

i unikanie jak ognia spłaty starych długów.

Tylko dzisiaj ten niemy świadek,

milcząca perła, świecąca zawsze

tylko poetom, zakochanym i głupim marzycielom,

powierza właśnie spadającej gwieździe

największą tajemnicę odpływania w dobry sen.

Zapomniane kąty jak kocie łby,

miałczą w bezkres secesji tak najzwyczajniej,

jakby nie interesowała ich zupełnie

gromadka ( za godzinę ucztujących w najlepsze ) wróbli.

Widzialna i niewidzialna data -

na przemian.