W czas czereśniowej pełni

ostatniego dnia wiosny roku czterdziestego

wołyński księżyc wywabił Lusia z łona matki

Wśród pożarów i jęków

zgasł na kilka lat księżyc ojczyzny

Pojawił się w nowiu w czterdziestym piątym

prowadzał go po dachach Torunia

pod zdziwionymi oczyma Kopernika

Zawiódł między mazurskie stawy

Na Zygmuntowe wieże Krakowa

Niczym Jonasza do brzucha wieloryba

zwabił go pod ziemię na Górnym Śląsku

Doliną prarzeki przywiódł nad Odrę do grodu

o pięćdziesięciu imionach

Ostatnie brzmi Wrocław

W Starej Hucie wyprowadzał Alfonda

na polany i w gęstwiny między sarny i dziki

Ostatnie hasło w jego bografii brzmi: M jak Milicz

Kiedyś tu zostawi przetartą powłokę ciała

duszę zwabi na kosmiczne wędrówki

po planetach wieczności