Musi być jakiś sposób

Moje miejsce na ziemi nie jest pozbawione nadziei.

Jego stała gotowość by jednak skoczyć

albo jednak żyć.

Jeśli jest moje, przyjdzie nosić je wszędzie,

ze sobą,

po prostu, stanąć za miejscem

murem.

Można też stworzyć sobie miejsce,

własne miejsce,

które tnie pewną ręką wszelkie wątpliwości,

kradnie tylko odrobinę pamięci i opuszcza miejsce,

by uzasadnić wszelkie lęki, lęki,

które każą się tłumaczyć,

dlaczego właśnie to miejsce,

dlaczego właśnie to,

by swobodnie w nim obrastać

w mech dni, składowe sekund,

zaznaczać chwilową obecność w tym miejscu.

Takie miejsce jest święte.

Ośmielam się w nie wierzyć, święcie wierzę,

że pamięć nigdy nie umiera w nim do samego kresu,

codziennie, bo my z miejscem

do samego końca.

W tym miejscu cierpkie obwąchiwanie miejsca,

któremu się wierzy, dozgonnie,

wylizuje zapachy, o których istnieniu

dobrze wiem i nie wiem.

Miejsce, które zawsze umie się wywęszyć,

oprawiane gołymi rękami, zanim

czegoś nie wypruje się w absolutną samotność

niczym wewnętrznego pasożyta,

co obwąchać nie daje.

Dom.

Musi być jakiś sposób

by skurczyć go w sobie,

do rozmiarów małej pięści.