niezapomniany to był taniec

krok i już szczęście przyszło

pomyśleć tylko że dzień cały

ćwiczyła byleby zabłysnąć

tancerka

w krynolinie uczuć

wystawia siebie

i umiera

nikt nie chce przecież

jej dotykać

i nikt jej nie ocali teraz

samotność w domu

inność w tłumie

walka o siebie

wygrać musi

to czego by się spodziewała

nie przyjdzie za dnia

nocą kusi

światłami marzeń

blaskiem sukien

tempem wyrazem i pewnością

kimkolwiek była

w jednej chwili

stała się osobliwością

jak w chwili śmierci

każdy człowiek