Mnie nie ma

jest za to krew.

Na ustach

wszystkowiedzącej szminki.

I biały kołnierzyk

w locie do gniazda.

Składam jajka

czekając na pisklęta

umierające z głodu.

Nasycam barwą

własne piórka niebytu.

Czczę świat

bez niepotrzebnych

piórek i namalowanych barw.

Martwa natura

nie jest moim guru.

Śpiew ptaka

w godowym raju

budzi tęsknoty

za ciepłem

Zrywam się do lotu

za rok mnie nie bedzie.

Założę czerń

i pomaluje usta

niec niewiedzącą bladą

szminką.