gdy miałam sześć lat  

matka czesząc mi włosy 

przed snem czytała 

o miękkich sukniach 

białych grzbietach koni

kilka zim później 

w wygniecionej taniej sukience 

zakładając plastykowy kolczyk 

pytałam jej mamo gdzie jest życie 

diamenty i bal

lekko pochylając głowę 

unosiła kącik ust 

w milczeniu jakby czekała  

aż zrozumiem prawdę

nie mogłam wtedy wiedzieć  

że pięćdziesiąt lat później 

największym skarbem będzie dziesięć 

pałeczkowatych palców 

które drżąco przynoszą herbatę 

wstrzymują burzę chronią przystań 

na zakrętach wskazują znak  

tu idź  

podtrzymam cię  

poranną dłonią

Facebook: porzeczkowe słowa