dywan z pokrzyw u źródeł rozpięty skrzydłami

wznosi się ponad wodą niemą z przerażenia

krok po kroku odbiera zieloność listnienia

nakręcając swój zegar biegnie pod głazami

krzywych linii napięcie pęka rwane w ciszy

czas zmurszały się kruszy zatrzymany zwiędły

chwile szybko zbierane mgły ranem uprzędły

a ty widzu nie widzisz słuchaczu nie słyszysz

dzień ci mówił uciekaj gdy siekę pokrzywą

wytrwaj w cieniu skrusz myśli z krwią twoją popłyną

na ofiarę masz wiersze pisane nie mową

kiedy drzewa cię przyjmą urodzi się słowo

przelęknione jak listek będzie drżeć na ustach

bo świat w naturze zmienny nie mieści się w lustrach