Miłość to krzew różany

(inspirowany wierszem Johna Updike´a) 

Nie miałem racji. Wyszłaś obrażona. 

Moja ręka, która trzymała klamkę, kiedy zamykałem za tobą drzwi, 

Boli ciągle. Choć minęły już trzy tygodnie. 

Nie dzwonisz do mnie. Nie podnosisz słuchawki, kiedy ja dzwonię. 

Mój dzień skrócił się do nierzeczywistych telefonów. 

Nie odpoczywam od ciebie. Choć tak mówię wszystkim 

I wzruszam ramionami. A gdy spotykam twoich znajomych, 

Słyszę, że tobie też jest dobrze. 

Czuję wtedy, jak moje serce bić przestaje. 

Miłość, jak wielki różany krzew wewnątrz mnie, 

Kolcami kłuje. I nierzeczywista krew zalewa  

Moje oczy, uszy i usta. W niej tonę. 

03.05.09