Ona: 

Ja ciebie proszę, się nie unoś! 

Lepiej mnie uniósłbyś czasami, 

bo diabeł porwał uniesienia 

i brak ich, mówiąc między nami. 

On: 

Ciebie ponosi! Mam cię nosić?! 

Nie zniosę tego - kilogramy 

makulatury napisałem, 

a ty pogardzasz bazgrołami, 

w których uniesień całe tony! 

Ołówek stępił się w ekstazie... 

Ona: 

Co ty nie powiesz?! Farmazony 

głodne i bose, a tymczasem 

już mnie ponosi! 

On: 

Kto?! 

Ona: 

Cholera! 

W dodatku gorąc mnie rozbiera; 

ciśnienie skacze ponad normę… 

On: 

Zważże na wagę… zagadnienia… 

Ona: 

Masz, hantle! I się bierz za formę, 

a będę wtedy niczym piórko! 

Gdzie ciebie niesie?! 

On:  

Na podwórko! 

Lecę na trzepak, tam poćwiczę, 

może muskuły i bicepsy, 

a ty usłyszysz rychło furkot - 

po zwisie w lotach będę lepszy 

od tej cholery co cię nosi… 

Ona: 

Ciężka riposta aż się prosi! 

Więc idź w cholerę, do cholery, 

a ja poczytam wiersze - cztery - 

te co wzlatają, gdzie nie zdołasz, 

choćbyś posiadał cztery koła! 

------------------------------- 

Tu uniósł się i spojrzał z góry 

na nią, na plik makulatury… 

Szacunek w oku - piórko lekkie, 

a ona wagi nadto krzepkiej... 

Pora więc czmychać - okno, taras… 

-------------------------------- 

Ona: 

Z polotem się postarał...