Nie zdążyłem Ci napisać,

że jesteś moim jedynym Przyjacielem.

Pewnie mocno zdziwiłaby Cię ta wiadomość;

wprawdzie dwa tygodnie, to nie jest tak mało,

ale przecież nie przyjechałem do Ciebie na wczasy,

tylko kilka dłuższych rozmów przy później kolacji

i jeden wyjazd na niedzielną Mszę Świętą.

Do dzisiaj nie wiem,

dlaczego zadałeś mi pytanie: `Kim jesteś?`,

i skąd już wtedy wiedziałeś, że `powinienem pisać`?

Jakże niewiele było tych słów, ale wystarczyło,

abym odkrył i uświadomił sobie moje jestestwo

i wyrwał się ze strumienia ciemnych sił.

Przypuszczam, że stamtąd, gdzie jesteś, widać Ziemię,

bo skąd wiedziałbyś, że dopadł mnie ten wielki ból?,

przecież przybyłeś natychmiast!,

czyżby Niebo było tak blisko stąd?,

czy mogę więc mówić do Ciebie - Aniele Stróżu mój?

Wiem, że nie odpowiesz mi wprost,

ale też wiem, że nie zostawisz mnie bez odpowiedzi,

dusza moja pewnie już ją zna.

Przyjacielu,

tęsknię do Twych zielonych łąk,

pewnie bywasz tam wiosną;

może kiedyś...

Janusz Józef Adamczy, Świdnik, niedziela palmowa, 2018 r.