chciałabym uciec, bo smutno mi, Panie - 

milczeć nie umiem. krzyczeć? lecz do kogo? 

i gdzie - też nie ma, więc nastawiam pranie, 

by sprać, choć z rzeczy, schizmę, jad i wrogość. 

słodzę herbatę - lek na cierpką gorycz. 

smutno mi, Panie, więc nakładam uśmiech - 

liczyć przestałam, który już z kolei 

(właśnie wyjmuję z pralki białą chustkę - 

zasadna wilgoć i zniknęły plamy.) 

wieszamy. 

ktoś dziś psy wieszał na nim, na niej, na nas..., 

topili w łyżkach i w szkle zatapiali... 

do miski właśnie wyjęłam podszewkę - 

po co mi ona? nie zda się już na nic. 

(zasadna wilgoć i zniknęły plamy.) 

wieszamy? 

bęben już pusty. z lekkością się kręci 

ledwie muśnięty. nie zamykam. przeschnie. 

idę rozwiesić, pozajmować ręce 

niczym automat - równo. zanim westchnę, 

że uciec bym chciała, bo tak, Panie, smutno. 

byle do jutra.