Fortepian II

To że wspinał się na piedestał

Wydaje się nam być oczywiste

Zasłuchany w muzykę Ojca

Kreślił partytury osobiste

Dyrygując podawał takty

Strojąc instrument Narodu w jedność

Zdobywał rzeczywiste trakty

Ubogacając przez prawdy możność

Świat pragnie jasnej optyki

Dającą nową przemianę serca

Oczekując na dźwięczne szyki

Z fortepianu życzliwego Ojca

Gdyby zdołano złu dać mata

I zagrać w czynie prawdę herosa

To byśmy mieli rekord świata

Wychwalając żywotne niebiosa