Zegar kwiatowy w Ciechocinku

krzyczał barwami, że już pora

na to i owo. Pan Anatol

ruszył na podbój z sanatorium.

Tuż przy fontannie, gdzie łabędzie

białe i czarne brylowały,

oczami wodził po ławeczkach,

gdzie kuracjuszki przysiadały.

Łypał na lewo i na prawo,

aż wychodziły oczy żabom.

Dostrzegł kobitkę w kwiecie wieku

i z kwieciem w lnianym kapeluszu.

- Ta w sam raz dla mnie – wnet pomyślał.

Nie brakło panu animuszu.

Wyprostowany, pierś do przodu,

na ustach uśmiech numer cztery...

i oczywiście - te skuteczne

powtarzać w myślach jął bajery.

Krok już wydłużył, zmrużył oczy

i do kobitki dzielnie kroczy.

- Dzień dobry. Pani tak samotnie

w Zdrojowym Parku? Czy to znaczy,

że los nam kazał się tu spotkać,

turnus dla dwojga nam wyznaczył?

Tam niedaleko Jaś z Małgosią

w fontannie – tej dla zakochanych

nas do kompanii zapraszają.

Czy jakieś szanse mam u pani?

Głowę uniosła kuracjuszka:

Azaliż jestem to ja wróżka?!

Walizki muszę rozpakować.

Dopiero wczoraj tu zjechałam.

Pięć dużych stoi w przedpokoju,

podręczna torba – całkiem mała.

Dzisiaj wieczorek zapoznawczy -

tańce i liczne panów grono.

Opowiadały koleżanki,

że na parkiecie gęsto ponoć.

Ja pana nie znam, skąd mam wiedzieć,

czy przyjdzie nam tu razem siedzieć?!

Czy gadać dalej, ciągnąć wątek?

Anatol nieco się pochylił.

Szepnął coś w uszko kuracjuszki

(obiecał – kroku nie pomyli?!)

Nieważna kwestia. Ważny efekt.

Już idą razem ramię w ramię

do tężni, potem do kafejki,

by lepiej poznać się przy kawie.

Ważne: nie powie nikt, że ciapa,

co tylko Ischias u wód złapał!

Pani nie westchnie: turnus mija,

a ja na ławce wciąż niczyja!

--------------

*Fotografia własna