zaczyna dzień od szminki,

jak Maria Antonina i Josephine Baker.

potem kawa i poranny aromat

na dzień dobry, a tutaj

słowa przychodzą na schadzkę

i czekają zdyszane w różnej kolejności,

jak motyl na palcu.

chciałyby się rozgościć,

usiąść przy stole

wydotykane,

a najważniejsze między wersami.

i wtedy nie potępiam winorośli

że nie umie mówić,

ani trzciny przybrzeżnej

że każda osobno.

kocham od zawsze

ciebie we mnie.

ciekłokrystaliczną,

niepalną

i wspinami się słowami,

gdzie czekasz najbardziej.

tak blisko, że bliżej nie można...

ust, które czekają na mnie,

jakby nie wiedząc o tym.

https://youtu.be/f2QwFbH7lyg