Jak w trzydziestupięciu wersach

i na stuczterdziestu kartach nut

otwartych na przestrzał symfonii

pana Wolfganga Amadeusza Mozarta

odtworzyć ruch serpentyny menueta?

Z lampionem chińsko dziwaczznym

w ugrzecznionym ogrodzie

z pokłonem w pas

szpalerów bukszpanów strzyżonych?

Albo muzyką określić

peruki sreberko pudrowe

i porcelanowej krynoliny pastel

statuetki z Sevre -

kiedy świergoli klawesyn

i pieje oboju kogucik w salonie

dusznym gdyż goreje brylantami

pająków żyrandoli z wykwintem

kinkietów strunami naprostowanych?

A na konterfektach antenaci znudzeni

z otyłymi niczym jakie salcesony -

mopsami w wytwornych objęciach

bo po Tamtej Stronie lustrzanej gładzi

nikt nie-żywy więcej

menueta nie zatańczy?

Nic nie szkodzi - wciąż stoi

i kolebie się białą wydmuszką

pałacyk na wodzie i przepływają

łabędzie kłębiastym obłokiem -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Tu zielonym zefirkiem powiewają

weduty na pani markizy wachlarzu

jedwabnym bądź innej oświeconej damy

która w błysk intarsji przegina się

z dreszczem oczarowania zasłyszanej

słowiczej arii z jaśminu poblaskiem

księżycowym i maciejkowym zawrotem

głowy o zapachu czerwcowej nostalgii

czerwiec 2007