Grajek na rogu ulicy

Grajek siada na rogu ulicy  

Spowity w ostrobramską harfę dekalogu  

Ze słońcem – wśród ludzkiej ławicy

Wydobywa  rotę  z nocnego  letargu

Zew wzbudzony  podrywa skrzydła         

W niepodległą przestrzeń do zbawczego lotu      

Wolność rozciąga się w byt godła

Od pragnienia pąka po koloryt kwiatu

Kwiat wonnością przechodniem włada

Zabarwieniem wiąże w prawiekową strunę

Muzyka w aureolę wpada

Jak gwiazda w strumieniu rzeki budząc łunę

Biegnie od steli po łuk tęczy

Na drodze zbierając rozrzucony pył złoty

Wzbudzona harfa jasno dźwięczy

Na arenie losu miewa jasne wzloty