Pałać miłością jak pochodnia 

to po horyzont unieść spojrzenie 

wędrować w mroku ciemną doliną 

rozgrzewać chłodne serca płomieniem 

i nie potrzeba nam silnych łokci 

i stóp żelaznych by brnąć przez knieje 

wystarczy powiew czuć jednostajny 

poczuć we wnętrzu boże natchnienie 

i nie potrzeba nam zachwytu 

od luksusowych sprawców zdarzeń 

nie warto nawet śnić w takim blasku 

kochać się w jednym z takich marzeń 

mamonie duszę zaprzedać łatwo 

i łatwo w sidłach jest się zatrzasnąć 

bywa że płomień który był żywy 

nagle w natłoku pobladł i zgasnął 

czasami ślepcem jest się w ogrodzie 

owoc dojrzewa i pachnie sadem 

tak mimochodem nam nie po drodze 

podążać stale jednakim śladem 

tam na pustyni stale gorączka 

i każdy biega jak opętany 

fatamorgana wzmaga euforię 

nieustające wschodzą omamy 

ci co ulegli pokusom czarta 

dawno się płomień w sercu wypalił 

głęboko wierząc w świata ułudę 

to co bezcenne w życiu przegrali 

pałać miłością być jak pochodnia 

poza horyzont unieść spojrzenie 

to takie proste takie zwyczajnie 

sercem spoglądać mieć to pragnienie.