lśni, niczym wyostrzony blask.

w deszczowe dni wchłania w siebie dym

dławiąc się wszystkim i niczym,

wsiąkamy w jego tło. zanika obraz.

jest cicho choć pohukuje sowa -

zna twoje imię - a ja wpatruję się w

aleję wierzb, scalam się z nią,

bo tylko tam, jest takie miejsce.

miejsce ostatniego westchnienia,

gdzie ciągnie się opowieść

o zachodzie słońca

i tej nocy wyrwanej ze szponów wiatru.