Tekst 38 z 50 ze zbioru: Estuarium
Autor | |
Gatunek | poezja |
Forma | wiersz biały |
Data dodania | 2018-09-11 |
Poprawność językowa | - brak ocen - |
Poziom literacki | - brak ocen - |
Wyświetleń | 1321 |
Dzikie ognie
jestem gwiazdą a zarazem księżycem
zasłoniętym przez chmury
- kwiecistą łąką i bagnem
w którym wiją się zaskrońce
polują na ćmy odbijając swój blask,
wchłaniają w siebie graniaste obłoki,
pokrywają moczary i rzeźbią nasze ciała.
tańczą. pożądają świeżej krwi, świtu
promieni słońca, które w ekstazie
wbijają się w nas aż do trzewi
gdy ich kolce promienieją
we mnie i w tobie, sieją zniszczenie.
zmiatają z powierzchni ziemi mgłę i ciszę,
wtedy słabniemy oboje. stajemy się nadzy,
splątani dziwną metaforą zrodzoną z wrzasku
i z ciszy.
Stworzona z wrzasku ciszy i płomienia krwistego poranka.
:)