Pusta kartka to zima.

I ja - jesienny pan w skórzanym płaszczu.  

Bezkresna biel braku pomysłów. 

Czeka na mnie moje wiosenne pióro 

i letni temperament dojrzałych sadów. 

Szron niezbyt oszroniony w pobliżu, 

gdzie dłoń i ucho. 

Brakuje tylko kapelusza 

do pełnej Casablanki. 

Zima mieści się w granicach bieli, 

szare czai się zawsze gdzieś w pobliżu 

i zakłada wełnianą czapeczkę przetrwania. 

Tworzę na zimie, rzeźbię w zimie 

i rozgrzewam złoty liść stalówki. 

Kolorem stawiam pierwsze słowa. 

Jakbym uczył się chodzić po śniegu. 

Topię kolejne fazy bieli w słowach do ciebie. 

Mają czerwone nosy i spojrzenie pierwszych bałwanów,  

które myślą, że słońce to zwiastun radości. 

A przecież kiedyś wypadną czarne węgielki oczu 

i marchewka położy się cicho w trawie.